Maar vanaf hier wel weer helemaal naar beneden. Bij het water aangekomen slingert de weg terug omhoog het Josisngfjord uit. Volgende pleisterplek is Ana-Sira dat door de bergen en na weer een flinke afdaling bereikt wordt. Een mooi geisoleerd liggend dorpje aan een fjord met wat havenindustrie.
Na een opnieuw een klim kom je in een geaccidenteerd berglandschap en rijd je in een uurtje naar Flekkefjord. De hele 35 km vanaf Hauge is geen moment vlak en bevat zeker 10 km met stijgingpercentages tussen 8 en 10 %.
In de grote kustplaats Flekkefjord kan ik even bijkomen. Ben ook benieuwd hoe het parcours verder gaat. Want vanuit deze stad domineert de E39 de weg langs de kust. Maar voor de fietsers is een apart parcours uitgezet dat deels over oude bospaden voert. Ik volg hier fietsroute nr 1, de Nordsjovege (weg lansg de Noordzeekust). Met roodbruine bordjes word je als fietser door het landschap geloodst.
Als je de stad op een fietspad langs de E39 uit fietst staat er op een verkeersbord dat het nog 109 kilometer is naar Kristiansand, maar dat is alleen voor de auto's, rechtdoor over de E39. Ik weet dat ik vanaf hier nog minstens twee hele dagen, een kleine 200 km, onderweg ben. De fietser is vanwege allerlei tunnels in de E39 gedwongen om flinke omwegen te maken. Aan de ene kant is het mooi dat je zo de drukke verkeersweg kunt vermijden en over de mooiste weggetjes kan rijden, aan de andere kant blijken die weggetjes tot de zwaarste te behoren die ik op deze fietstocht ben tegengekomen.
De fietsparallelroute van Flekkefjord naar Feda is onmogelijk om in zijn geheel te fietsen. De weg voert over onverharde boswegen met enorme stijgingspercentages. Er zit niets anders op dan af en toe af te stappen en de fiets met bagage omhoog te duwen. Gelukkig zijn deze pukkels niet al te lang, en het bespaart je de verkeersdrukte. Maar leuk is anders als naast je de auto's over een redelijk vlakke weg voorbijrazen, terwijl jij met de fiets zoveel inspanning moet leveren om in het spoor te blijven. Het wordt helemaal frustrerend als blijkt dat de autohoofdweg door het landschap geleid wordt door tunnels die voor fietsers verboden zijn. Er is dan altijd wel een alternatieve route voor fietsers maar die gaat mijlenver om over een oude veldweg die dan ook nog eens over de berg loopt waar de auto's comfortabel onderdoor glijden. De alternatieve fietsroute naast de E39 is alles bij elkaar behoorlijk inspannend. In Feda aangekomen, na een kilometerr of 12, zie je hoe de rechtstreekse weg (E39) keurig via twee tunnels en een brug door en over het fjord wordt geleid. Maar ook deze passage is voor fietsers verboden. Er zit niets anders op dan het hele fjord om te fietsen. Een omweg van minstens twintig kilometer.
Maar goed, ik zit hier niet op de fiets om zo snel mogelijk van A naar B te komen. Gelukkig gaat het over een vlakke weg met wind in de rug snel naar Knivesdal (winkels), waar het fjord gerond kan worden. Dan begint er weer een klim van een paar kilometer, want de weg aan de overkant van het fjord voert lang de bovenkant. In Knivesdal is het even opletten welke weg je moet inslaan. De fietsroutebordjes zijn hier om een of andere reden ineens verdwenen en bij de eerste afslag aan het einde van het fjord is niet meteen duidelijk dat het hier om de doorgaande weg gaat. (Vaak zijn wegen naar de dorpen vanaf de hoofdweg doodlopend). Op het richtingaanwijzersbord staat het dorp Rorvik aangegeven. Navraag bij Noren op straat leert dat dit de goede weg is naar het schiereiland aan het begin van het fjord.
De weg bovenlangs het fjord is rustig, maar het blijft steeds opletten hoe de weg te vervolgen. Zo voorkom ik een flinke afdaling naar de E39 door juist op tijd naar de de oude weg af te slaan die gewoon langs de kust blijft lopen. Ik besluit Farsund als einddoel aan te houden, waar een mooie camping aan het strand schijnt te zijn. De regen waar ik de dag in begon heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een lekker zonnetje, al blijft het aan de koele kant.
15 kilometer voor Farsund mogen de fietsers weer aan een omweg beginnen omdat de hoofdweg door een tunnel voert. Prachtige weg langs het meer en over de berg heen, maar wel weer kilometers lang klimmen. Als ik na ruim driekwartier en een spectaculaire afdaling beneden kom, zie ik dat de auto's slechts vier kilometer via de tunnel hebben hoeven afleggen om op hetzelfde punt te geraken.
De camping Lomesanden aan de zeekant van Farsund is een mooie eindbestemming voor weer een dagje flink fietsen. Hemelsbreed ben ik zo'n 50 km oostwaarts opgeschoten en weer terug op zeeniveau, net als vanmorgen, maar op de fiets heb ik er ruim honderd kilometer over gedaan met zo'n 25 klimkilometers. In totaal 610 kilometer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten